آسمان آبی

از آسمان آبی چتری نساختم تادر شب زمین از ازدحام باران بیرون کشد مرا .

روحم همیشه چون تن کودک برهنه است.

سهمی که از تولد برده ام برهنگیست.

این مرده ریگ مجنون صفت به خلوت هامون کشد مرا .

کاهم که در برابر آتش نشسته ام .

خاکم که گردباد به گردون برد مرا.

ای رهروی که سر به گریبان کشیده ای .

ای رهرو غریب .فریاد من بلند تر  نیزه درهواست .

هشدار تا زه پرده گوش تو نگذرد .

بگذار بیفتدو در خون کشد تورا.

شاعر: